First post brevet report

Μόλις ξύπνησα και όλα μια χαρά, στην θέση τους και σε λειτουργική κατάσταση !! Το Βρεβέ τελείωσε...κάτι που είχε καρφωθεί στο μυαλό μου από την μέρα που πήρα την Σπανιόλα (μην πω ο λόγος που την πήρα ήταν το Μπρεβέ ) και μου είχε γίνει σκοπός από τις αρχές Δεκεμβρίου.

Εγώ σαν στόχο είχα να τερματίσω, να νιώσω άνετα, να το χαρώ σαν γιορτή και να μην υποφέρω !!! Αποστολή εξετελέσθη !!!

Έφτασα εκεί από τους πρώτους μαζί με την Κυπριακή Αρμάδα και τον Βορδμαν. Χτυπήσαμε καρτούλες και άρχισα να ετοιμάζομαι. Σε λίγο γέμισε ο τόπος με ποδήλατα και ποδηλάτες. Μια φοβερή πολυχρωμία ..σαν καλειδοσκόπιο ήταν. Βρήκα φίλους που είχα πολύ καιρό να δω .... όλοι έτοιμοι για το βρεβε.

Ξεκινήσαμε λοιπόν. Μέρος του μπουλουκιού και ο ΚΔΚ ο οποίος άρχισε να παραμιλά από την χαρά του. Θυμόμουνα τις εκκινήσεις του TdF και τρελαινόμουν. Μόνο ο κόσμος έλειπε να χτυπά ρυθμικά. Τα γκρουπάκια άρχισαν να σχηματίζονται. Εμείς πηγαίναμε με ένα τουριστικό ρυθμό - περίπου 25 με 28 αλλά οδηγός ήταν η καρδιακή μου συχνότητα. Να μείνω κάτω από τους 155. Ένιωθα πολύ δυνατός αλλά ακολουθώντας τις συμβουλές από έμπειρους randonairs πίεσα τον εαυτό μου να μην παρασυρθεί. Άρχισε και η ΚΕΟ-κουβέντα (όσοι έχετε ποδηλατίσει μαζί του ξέρετε !!) και ο χρόνος πέρναγε όμορφα.

Στις πρώτες ανηφόρες έβαλα σε δράση το σχέδιο Α - Granny Gear por favor και στροφάρισμα - σκοπός ήταν να μην επιβαρύνω τους μυς των ποδιών αλλά το αεροβικό μου σύστημα (που είναι πολύ καλύτερα γυμνασμένο). Εκεί συναντήσαμε τον Ινφέρνο και την Άρια, ή οποία είχε ξεκινήσει για να πάει μέχρι το Μεγάλο Πεύκο και έφτασε Ξυλόκαστρο χωρίς να το καταλάβει !!!! Εκεί μας βρήκαν και οι κύριοι από την ΠΕΠΑ

Ένα γκρουπάκι από μεγάλους σε ηλικία ποδηλάτες αλλά με απίστευτη εμπειρία και δύναμη. Με αμέτρητες Σπαρτακιάδες στα πόδια τους, με βρεβέ απο Γενεύη Αθήνα !! Τι να πεις τώρα. Για εμένα προσωπικά ούτε παραγγελία να είχα τέτοιο γκρουπ. Βλέποντας τι κάνανε οι πιο έμπειροι έμαθα πάρα πολλά – τους έβλεπα πότε πίνανε, πότε σηκωνόντουσαν από την σέλλα και έτσι είχα μια μόνιμη υπενθύμιση να κάνω και εγώ τα ίδια. Πηγαίναμε σχετικά αργά αλλά πολύ στρωτά και σε μια στάση για να αγοράσουμε νερό καμιά 15αριά χιλιόμετρα έξω από το Ξυλόκαστρο είδα από μακριά ένα τσούρμο από ποδηλάτες να πλησιάζει – έρχονται παιδιά φώναξα και καθίσαμε στην άκρη να τους ζητωκραυγάσουμε. Πρώτο-πρώτος ο Λίμας (νο ΜΤΒ) οδηγούσε το γρήγορο γκρουπ σαν λυσσασμένος. Και πάνω στην λύσσα του με είδε και με χαιρέτισε. Κάτι σαν «…..Κώστα» φώναξε και πέρασαν από μπροστά μας με τρελή ταχύτητα.

Ξεκινήσαμε και εμείς λοιπόν προς Ξυλόκαστρο και εκεί σε αυτό το κομμάτι τις διαδρομής με πιάσανε τα ζουμιά. Βλέποντας τους ποδηλάτες να έρχονται συνειδητοποίησα που ήμουνα και μόνο η συμμετοχή και ο (το ήξερα πια) σίγουρος τερματισμός με συγκίνησαν. Για ορισμένους ίσως φαίνεται απλό η δεδομένο, αλλά για εμένα που μέχρι τα 34 μου η σχέση μου με τον αθλητισμό σε οποιαδήποτε μορφή ήταν η ίδια σχέση που έχει το νερό με το λάδι, αυτό με έκανε να δακρύσω. Τέλος πάντων, τα ζουμιά περάσανε, και άρχισα να διακρίνω του φίλους που γυρνάγανε – Να ο Κίμωνας,........ ο Τάκης.........ο Ηλίας...............ο Δόκτορας ...............να και ο Κύνουρος και ο Κανάκης............ Φωνές και ζητωκραυγές κάθε φορά που διασταυρωνόμασταν με τα παιδιά.

Φτάσαμε στο Ξυλόκαστρο ...σφραγίσαμε καρτούλες και κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση για να φάμε και να τεντωθούμε. Εκεί μας άφησαν οι μισοί κύριοι τις ΠΕΠΑ οι οποίοι είχαν σκοπό μόνο τα 100 και μείναμε οι Ινφερνο, ΚΕΟ, ττοππ, Βορδμαν, ΚΔΚ και ο κύριος Κώστας, ο κύριος Σπύρος και ένας άλλος κύριος από την ΠΕΠΑ.

Ο ρυθμός μας πια αυξήθηκε. Μπροστά μπήκανε οι ΠΕΠΑτζήδες και με ρυθμό 30kph αρχίσαμε τον γυρισμό. Κάναμε αλλαγούλες και φτάσαμε πολύ γρήγορα στον Ισμθό για τα πολυπόθητα σουβλάκια και μπύρες. Καθίσαμε απολαύσαμε την παρέα, φάγαμε, ήπιαμε και ξεκινήσαμε για το τελευταίο κομμάτι. Ξανά με γοργό ρυθμό και ακούγοντας την συμβουλή του κ. Κώστα δεν έβλεπα τον χιλιομετρητή. Μου είπε – «μην βλέπεις χιλιόμετρα γιατί δεν θα τελειώσουν ποτέ. Απλά απόλαυσε την διαδρομή και λέγε ότι σε λίγο θα φτάσουμε στο τάδε μέρος κλπ και η διαδρομή θα βγεί νεράκι». Πόσο δίκαιο είχε !!! (αλίμονο με τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα να μην έχει δίκαιο).

Όπως τα περίμενα στις ευθείες πήγαινα κούκλα, στις ανηφόρες Έτσι στην Κακιά Σκάλα έσπασε το γκρούπ (ο κ. Σπύρος είναι απλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ) και έμεινα πιο πίσω με τους άλλους friends. Kυπριακή παροικία μαζί, Βορδμαν κάπου πιο μπροστά, Ινφέρο πιο πίσω για μια .....ανάγκη και πηγαίναμε. Όποτε ίσιωνε ο δρόμος όμως και αφού ένιωθα δυνατός άρχισα τα σπριντάκια και φτάναμε τον Βόρδμαν ...... ο ΚΕΟ ακολουθούσε παρόλο τον πόνο στον γόνατο (τι xefo ρε Κύνουρε ...... 2 heineken κάνανε καλύτερη δουλειά), ο ττόππυς στον κόσμο του με ένα τεράστιο γέλιο πάντα δίπλα μου.

Στο Μεγάλο Πεύκο,νομίζω, βρήκαμε και τους ΠΕΠΑτζίδες που είχαν σταματήσει για νερό και βγάλαμε τα τελευταία χιλιόμετρα όλοι μαζί. Μπήκαμε στην Ελευσίνα και (πως τα κατάφερε) μας οδήγησε ο ττοππυς από πλατείες, πεζοδρόμια και χωματόδρομους στο λιμανάκι όπου μας περίμενε ο Χάρης Πλέγας να σφραγίσει τις κάρτες μας. Η βασιλόπιττα που μας έδωσε ήταν η πιο νόστιμη που έφαγα ποτέ !!!!

Έφτασα σπίτι όχι πολύ κουρασμένος (όχι όσο θα περίμενα). Έκανα το μπανάκι και με βάλανε κάτω οι γυναίκες μου και με έτριψαν- Ένα χέρι η μικρή, ένα πόδι η μεγάλη, την πλάτη η σύζυγος. Ευτυχία στο ΑΠΟΛΥΤΟ !!!

Πάπαλα λοιπόν !!!! Καταρχήν ένα μεγάλο ευχαριστώ στην σύζυγο που με ανέχτηκε τόσο καιρό. Μετά στους ΤΤΟΠΠ και ΚΕΟ που με σπρώξανε πρίν 3-4 μήνες να πάρω την μεγάλη απόφαση με τα λόγια τους "Αν πάς δεν θα είσαι μόνος σου σε καμία στιγμή". Αυτά ήταν καθοριστικά για να το κάνω. Για εχθές να ευχαριστήσω και τον Βόρδμαν που έμεινε μαζί μας και ελπίζω να μην βαρέθηκε. Έχασε το ραντεβού που είχε κανονίσει στις 2 λέει αλλά χαλάλι Μπράβο στην Άρια πού ήρθε για μια βόλτα και τις βγήκε 100άρα !!!! Τον Ινφέρνο τον βρετο-καφρο που κάθε φορά που περνάγαμε απο κατοικημένη περιοχή ζωντάνευε και ένιωθε στο στοιχείο του !!! Τους κύριους τις ΠΕΠΑ για τις συμβουλές τους αλλά και πιο πολύ για το ότι είναι ολοζώντανο παράδειγμα ότι μπορούμε να κάνουμε τα απίστευτα με το ποδήλατό μας ανεξάρτητα ηλικίας. Επίσης μπράβο στον Χάρη τον Πλέγα. Και για την οργάνωση, και για το ενδιαφέρον του.

Τώρα για το επόμενο 200άρι δεν με βλέπω.. ούτε για το 400άρι το οποίο πρέπει να είναι πανέμορφο αλλά πολύ δύσκολο για εμένα. Του χρόνου ίσως. Το σίγουρο είναι ότι δεν τελείωσα με τον δρόμο. Μάλλον τώρα αρχίζω. Έχουμε μπροστά ακόμα πολλούς Βαρβάρους να κατατροπώσουμε – Σπαρτακιάδα, 400άρια και άλλα τρελά.

Άντε τώρα που τελειώσαμε με το βρεβέ να ασχοληθώ και λίγο με τα βουνά.

The above is a post in the Greek language (obviously) which I made in the Cyclist Friends forum. A translation and photos will follow.